Miguel de Cervantes, Don Quixote’u yaklaşık 500 yıl önce 1605’te yazdı ve yayınladı. Don Quixote,tüm zamanını şövalye hikayeleri okuyarak geçiren orta yaşlı bir aristokrat hakkındadır. Bir gün “beyni tükenene” ve “sonunda aklını kullanmayı kaybedene” kadar sürekli aynı masalları okumaya devam eder. Quixote daha sonra yaşlı bir ata biner ve o andan itibaren hayatını cesur bir şövalye olarak kırsalda dolaşmaya, kötülükle yüzleşmeye, erdemli davranmaya ve okuduğu hikayelerdeki şövalyelerin değerlerine elinden gelen her şekilde uymaya adar. Don Quixote’un konuşmalarına ünlü atasözleri ile cevap veren, okuma yazma bilmeyen ve halktan biri olan Sancho adında bir de görevlisi vardır. Bu uyumsuz çift, beraber seyahatlerine başlarlar. Don Quixote kendi iyiliği için fazla sertken, Sancho’nun keskin bir mizah anlayışı vardır. Don Quixote kendini ve başkalarını aldatırken, Sancho ancak işine geldiği zaman yalan söyler. Kitabın en ünlü sahnesinde, Quixote bir yel değirmeni tarlasını
devler olarak tanımlar, onları savaşa sokar ve dönen bir yelkenle yere çarpar. Sancho bu savaşta ona yardım etse de, yel değirmenlerinin gerçek düşmanlar olmadığını zaten bilir ve başından sonuna kadar durum hakkında defalarca şakalar yapar.
Günümüze yani beş yüzyıl sonrasına gelelim, bugün çoğu insan günlük işlerinde yel değirmenlerine karşı savaşıyormuş gibi hissedebilir. Doğru cevabı bulmaya çalıştığınız son e-posta zincirini düşünün;
maaş zammı hakkındaki son konuşmayı veya 20 farklı paydaşla yapılan son konferans görüşmesini. Soru şu: Yel değirmenleriyle savaşırken Don Quixote musunuz yoksa Sancho mu? Soruyu yeniden ifade etmeme izin verin: Günlük sorunları çözmeye çalışırken veya günlük rutininizde ilerlemeye çalışırken her zaman çok ciddi misiniz, yoksa günlük mücadelenizde mizah anlayışımızı kullanabilir misiniz? Cevabını bana sorarsanız, tek bir yanıt vermekte güçlük çekerim.
Bence Don Quixote ve Sancho, herkesin bilincinde hep birlikte yatarlar. Şöyle anlatayım: Rahatlamak için bir dakikanızı ayırın ve kendinize izin verin. Geçen haftanın en kötü anını düşünün. Savaşınız ne
hakkındaydı? Siz neler yaptınız? Sorunuzu ciddi bir yaklaşımla çözmeye çalıştınız mı?
Meslektaşlarınızla, patronunuzla, hatta müşterilerinizle tartıştınız mı? Ya bunun bir savaş olmadığını, sadece günlük rutinin bir parçası olduğunu fark edip rahatlasaydınız ve duruma gülecek bir şeyler
bulmaya ve baştan başlamaya çalışsaydınız? Ya da bir şaka yapıp meslektaşınızla bir kahve alıp durumu sıfırdan konuşsaydınız? Farklı bir şekilde biter miydi?
Haftanın Sorusu: Geçen haftanın en büyük problemini çözmek için tamamen farklı bir yaklaşım bulabilir miydiniz?
Haftanın pratiği: Bu hafta en zorlu savaşınızın ortasında bir an soluklanıp lütfen Sancho Panza’ya kulak verin. “Sevgili Sir Quixote, şu anda gördükleriniz dev değil, yel değirmenleridir efendim”
Harika bir hafta dilerim.
